“BABA İSMAİL”
Doğum: 1967
Ölüm Tarih: 10.11.2007
Ölüm sebebi: Evden çıkarken bir daha geri dönmemişti.
Arama çalışmasına katılan köylülerce bulunmuştu.
Gözyaşlarını silecek bir mendili uzatan yoktu.
Umut Onu iyileştirmiyordu o bir yudum sevgiye aç ve hasretti…
Hayat onu yalnızlığa terk etmişti. Beklide onu bu denli yaralar almaya iten şey, yalnız kalmak istemesiydi. Kim bilir belki de yaralarını kimselere, çaresizlik, için de göstermek istemiyordu…
Adeta yalnızlığa yaren olmuştu. Hayata tutunmayı çok önceden bırakmıştı. Geçmiş zamanlarını tozlu yollarda ki ömür mevsimlerinin kırık raflarından yerlere dökülmüştü. Hayata dair tek belirtisi nefes alışverişiydi. O omuzuna almış olduğu yükü, çoban heybesine doldurduğu katıksız ekmeğini doldurup gidebildiği yere kadar gitmekmiş. Tek isteği ve bu yaşam denen savaşın içinde payına düşeni almaktı. Ve öylede yaptı. Gün batımın da bir dağa doğru batışını hayalleriyle süslemekti ama olmadı.
Karanlıkta örtülü dünyasında şafaktan söz etmek onun için büyük bir günah sayılırdı.
Yalnızlığı, geceyi, yoksulluğunu ve sırlar onu bugün olduğu kişi yapsa da bu kendisi dahil çoğu kişiye yaranamamış, o yüzden hep yalnız kalmak istemişti. İnsanların çoğunun mutlak bir şehvetle istediği şeyler, onun umurunda değildi.
O çaresizliğe tutunmuştu. Ve ansızın bir yıldız gibi gözden kayboldu. Etrafına bakındı kimseler yoktu, yutkundu, gözleri doldu, kılavuzu ona yardım etmiyordu sanki ölümle randevulu idi. Adımı attı, sendelen di ve korkulan olmuştu yere yığıldı ve öylece kaldı. Ölüm bir kuşun kanadında gelip omuzuna konmuştu. Ve son kez baktı, gökyüzünde ki sayısız yıldızlara, ne çok yıldız vardı böyle diye ağızdan kelimelere döküldü. Son kez baktı evrenin derinliklerine ve hafif bir gülümsemeyle hoşça kalın dedi başka bir şey demedi.
O öyle sonsuzluğa yatarak, terk ettiği günden bu yana da sırlarıyla göçüp gitmişti aramızdan… Ruhu şad olsun …
Hazırlayan ve Paylaşan: Yüksel Arslan
